Ας ασχοληθούμε και πάλι σήμερα με το πρόβλημα της Μαραμένης Μολόχας και ας ελπίσουμε πως επιτέλους θα λυθούν τα προβλήματα της (γιατί δε σας το κρύβω πολύ με ζάλισε και φράγκο ακόμη δεν είδα).
Καλή μου Μολόχα για σένα λοιπόν.
Κυρά Δέσποινα
με κάνεις πολύ χαρούμενη που επικροτείς τις ενέργειες μου και κυρίως για τη θεμελίωση της σχέσης με το γείτονα. Περιττό να σου πω ότι τα θεμέλια που πέσαν (και οι κολώνες και οι πλάκες) είναι γερά και σταθερά σαν το Σταύρακα ένα πράμα μετά από 24 ώρες στο σκρίνιο.
Τώρα που είπα Σταύρακα θυμήθηκα πως μου βγήκε κομματάκι σκούρος γιατί είχε ένα φυσικό μπλε χρωματάκι το οποίο δεν το είχα λάβει εξ αρχής υπ' όψιν μου και κατά περίεργο λόγο σήμερα τον βρήκα με το στόμα ανοιχτό και τα χέρια κολλημένα στο τζάμι σαν χαλκομανία ένα πράμα. Τελικά του βαλα χερούλια (ένα στο τζάμι και από ένα δεξιά αριστερά στο σκρίνιο γιατί φοβάμαι μη χρειαστεί να τον μεταφέρω πουθενά και να έχω από κάπου να το πιάνω το έπιπλο γιατί οσονάναι πέφτει και κομματάκι βαρύ το θεματάκι - σκρίνιο και Σταύρακας μαζι).
Για νεκροφάνεια λες να υπάρχει ακόμη φόβος; Μήπως να του βάλω και κάνα καρφάκι για σιγουριά;
Πολύ με προβλημάτισες τώρα.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ (Λύσσαξες μαρή κάμπια και λεφτά δεν είδα ακόμη. Ρίξε κάνα ευρώ στο κουτί γιατί σκατά στα μούτρα σου άμα σου ξαναπώ κουβέντα)
Καλή μου Μολόχα (καλάθια και πανέρια δλδ, άκου καλή μου).
Αμα μου λες ότι είναι μπλε, το πολύ πολύ να αναστηθεί ως στρουμφάκι.
Μην τον τρυπήσεις, χαλάς το έπιπλο κι είναι κρίμα, τόση δουλειά έριξες.
Περιμένω με αγωνία (το κατιτίς σου) τη συνέχεια και χαίρομαι πολύ (έχε χάρη την άτιμη την ανάγκη) να σε βοηθάω.
Πάντα κοντά σου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου